Coleridge's gedicht verkent de rijken van droom en werkelijkheid, terwijl de dichter zich laat inspireren door een door opium veroorzaakte droom om zich de plezierkoepel, de tuinen en de heilige rivier de Alph voor te stellen. Door middel van levendige beelden en zintuiglijke beschrijvingen brengt Coleridge een gevoel van ontzag, verwondering en creatieve transcendentie over. Het gedicht wordt een viering van de menselijke verbeelding en benadrukt het vermogen ervan om fantastische werelden en ervaringen te creëren.
Het centrale idee van het gedicht omvat echter ook de vluchtige aard van creativiteit. Coleridge's visie wordt onderbroken en hij blijft achter met een gevoel van verlies en verlangen. Het gedicht roept vragen op over de beperkingen en grenzen van het creatieve proces en de spanning tussen het verlangen van de kunstenaar om zijn verbeelding volledig tot uitdrukking te brengen en de uitdagingen die de werkelijkheid met zich meebrengt.
Uiteindelijk reflecteert "Kubla Khan" op de transformerende kracht van poëtische inspiratie, de menselijke zoektocht naar schoonheid en grootsheid, en de complexiteit van de creatieve daad zelf. Het herinnert ons eraan dat, ook al blijven onze visies op grootsheid onvolledig, de verbeeldingskracht en de creatieve impuls ons naar buitengewone sferen kunnen brengen en de creatie van tijdloze kunstwerken kunnen inspireren.