Het gedicht portretteert de innerlijke onrust van de vrouw terwijl ze naar vrijheid verlangt. Ze beschrijft de schoonheid van de natuur die ze niet ten volle kan ervaren, de levendigheid van het leven waarvan ze getuige is van achter haar sluier, en de vreugde van menselijke interactie die haar ontgaat. De emotionele toestand van de spreker wordt overgebracht door middel van levendige beelden en metaforen die haar verlangen en frustratie weergeven.
Naidu bekritiseert de sociale conventies die de kansen en zelfexpressie van vrouwen beperken. Ze brengt een gevoel van gevangenschap over, met herhaalde verwijzingen naar muren, gordijnen en sluiers die de barrières symboliseren die het leven van vrouwen beperken. De dromen en ambities van de spreker worden afgewisseld met de beperkingen die de samenleving oplegt, waardoor een aangrijpende spanning ontstaat tussen verlangen en realiteit.
Pardah Nashin benadrukt de kracht en veerkracht van vrouwen, zelfs te midden van maatschappelijke beperkingen. Ondanks haar beperkte omstandigheden behoudt de spreker een gevoel van keuzevrijheid en vastberadenheid. Ze verlangt ernaar de sluier af te werpen en de wereld te omarmen, wat duidt op een geest van verzet en een weigering om de status quo te accepteren.
Het gedicht eindigt met een hoopvolle toon, waarbij de spreker het geloof uitspreekt in een toekomst waarin vrouwen zich vrijelijk kunnen uiten en hun dromen kunnen nastreven. Naidu's gepassioneerde weergave van het lot van vrouwen in Pardah Nashin dient als een krachtige kritiek op genderongelijkheid en een oproep tot sociale verandering.