Het gedicht begint met het vaststellen van de setting:een eenzame figuur die in een gezellige kamer zit terwijl de regen zachtjes op het dak tikt. De spreker zet vervolgens zijn zintuigen in om de scène te beschrijven. Het rustgevende ‘druppel-druppel’-geluid van regendruppels wordt benadrukt, waardoor een ritmisch patroon ontstaat dat de spreker in een staat van contemplatie brengt.
Het gedicht portretteert de regen als een bron van troost en inspiratie. De spreker reflecteert op jeugdherinneringen en het gevoel van veiligheid dat ze voelden tijdens het luisteren naar de regen. Ze leggen ook verbanden tussen de regendruppels en vallende tranen, wat de louterende effecten van regen suggereert, zowel in de natuur als in menselijke emoties.
De gedachten van de spreker nemen een retrospectieve wending terwijl ze terugdenken aan tijden waarin ze nadachten over de mysteries van het leven en antwoorden zochten onder de geruststellende deken van regen. De regen wordt een katalysator voor introspectie en zelfontdekking.
Het gedicht eindigt met de spreker die zijn dankbaarheid uitdrukt voor de simpele geneugten van het leven, zoals het vermogen om het geluid van regen op een dak te waarderen. De regen spoelt zorgen en zorgen weg, waardoor de spreker een hernieuwd gevoel van vrede en tevredenheid achterlaat.
Over het geheel genomen biedt "Rain on the Roof" een rustige ontsnapping aan de stress van het dagelijkse leven. Het nodigt lezers uit om te vertragen, de schoonheid van de natuur te omarmen en troost te vinden in de eenvoudige momenten van het leven.