Deze kat is de vreemdste kat die ik ken,
Hij loopt rond met zijn hoofd gebogen.
Zo verdrietig en eenzaam als een kat kan zijn,
Hij heeft een permanente frons, zie je.
Hij speelt nooit met andere katten,
Hij zit alleen maar en staart en klopt en klopt
Naar zijn droevige, droevige ogen, oh zo zielig.
Waarom zo vol verdriet, mystiek?
Ik vroeg hem eens wat hem zo verdrietig maakte,
Zijn verhaal was tragisch, oh zo erg.
Hij zei dat zijn naam ooit Felix de Grote was,
Maar plotseling verandert het lot.
Hij probeerde uit een hoge boom te springen,
Hij landde verkeerd, oh, wat een kreet!
Hij brak zijn been en bezeerde zijn rug,
En nu draagt hij voor altijd dat zwart.
Ik denk nogal eens aan Felix,
Zijn droevige uitdrukking kan hij niet kwijtschelden.
Ik denk altijd dat ik hem moet opvrolijken,
Geef hem een knuffel en vul zijn kopje.
Op een dag zal ik het die verdrietige oude kat vertellen
Dat er in hem een gelukkige kat leeft.
Ik geloof dat die kat nog steeds binnen op de loer ligt,
Wachtend om geliefd te worden en om in vertrouwen te nemen.
Dus let op, mijn vrienden, zo trouw,
Voor Felix, de droevigste kat die jij kent
Zal het ooit in je hele leven zien,
Zijn droevige uitdrukking snijdt als een mes.