Wat is de definitie van rijm in termen van poëzie?

Rijm verwijst in poëzie naar de herhaling van soortgelijke of identieke geluiden aan het einde van regels. Meestal gaat het om de laatste beklemtoonde lettergrepen van de regels. Wanneer twee of meer regels eindigen met soortgelijke geluiden, wordt er gezegd dat ze rijmen. In de volgende regels uit Shakespeare's "Sonnet 18" rijmen bijvoorbeeld de woorden "stof" en "gewoon":

‘Zolang mensen kunnen ademen of ogen kunnen zien,

Zo lang leeft dit, en dit geeft leven aan jou."

Hier hebben "dust" en "just" hetzelfde klinkergeluid ("uh") en hetzelfde medeklinkergeluid ("st") aan het einde, waardoor een rijm ontstaat.

Rijm wordt vaak gebruikt om in poëzie een aangenaam en harmonieus effect te creëren. Het kan ook worden gebruikt om bepaalde woorden of zinsneden te benadrukken of om verschillende delen van het gedicht met elkaar te verbinden. Er zijn verschillende rijmschema's of patronen, waaronder coupletten (twee rijmende regels), terza rima (een strofe van drie regels waarbij de eerste en derde regel rijmen en de middelste regel rijmt op de eerste en derde regel van de volgende strofe), en meer complexe patronen. Het gebruik van rijm kan sterk variëren, afhankelijk van de stijl en voorkeuren van de dichter.