Elma Mitchell
In het schemerige licht van de vroege dageraad,
Wanneer schaduwen dansen en de nacht wordt getekend,
Een kind wordt wakker, ogen vermoeid,
Op een leven dat zowel hard als somber is.
Gekleed in lompen en schoenenloze voeten,
Hun reis naar hun werk is verre van zoet,
Door lege straten en grijze steegjes,
Waar dromen over de jeugd voor altijd vervagen.
De fabriek doemt op met zijn torenhoge hoogte,
De muren omsluiten een wereld van benarde situatie,
Luide machines die nooit rusten,
Produceer de rijkdom, maar laat ze onderdrukt.
Kleine handjes, te zwak, te klein,
Onophoudelijk zwoegen, de slaaf van een arbeider,
Behendige vingers, afgestompt door meedogenloze tijd,
Creëer de goederen, maar verlang naar een dubbeltje.
Een schamel loon, een schamel leven,
Beroofd van vreugde en kinderjaren,
Hun geest verpletterd door het gewicht van de wanhoop,
De last van armoede is ongeëvenaard.
Ze werken door, hun leven onopgesmukt,
Hun gelach verdween, hun gelach werd geminacht.
In hun jonge ogen een wereld van wee,
Toch houdt hun veerkracht hun geest levendig.
Het aangrijpende vers van Elma Mitchell
Onthult de benarde situatie van het kind, een perverse wereld.
Een oproep tot compassie, een pleidooi voor verandering,
Om deze kinderen te verheffen, moeten hun levens opnieuw worden ingericht.
Laten we hun stille roep niet vergeten,
Onrecht en armoede mogen niet samengaan,
Omdat ieder kind een kans verdient,
Om te koesteren in de jeugd, om vrijuit te dansen.
Hun toekomst houdt een heldere belofte in,
Als we samen staan in hun strijd,
Om de schande van kinderarbeid uit te roeien,
En schilder hun wereld in de kleuren van de vlam van de hoop.
Mogen Elma's woorden weerklinken,
Passie aanwakkeren in elke staat,
Laten we de weg vrijmaken zodat hun dromen zich kunnen ontvouwen,
En bouw een wereld waarin kinderen echt oud kunnen worden.