1. Inspiratie zoeken:
De dichter roept de muze, godheid of entiteit op voor begeleiding en inspiratie bij het schrijven van het gedicht. Dit kan worden gezien als een manier om de bron van creatieve macht te erkennen en zijn hulp te vragen.
2. De toon en het thema instellen:
De aanroep stelt de algehele toon en het thema van het gedicht vast. Een aanroep aan een oorlogsgod zou bijvoorbeeld een gedicht suggereren over strijd en geweld, terwijl een aanroep aan een liefdesgodin een gedicht over romantiek en verlangen zou kunnen aangeven.
3. De persona van de dichter vestigen:
De keuze van wie ze moeten oproepen onthult iets over de persona van de dichter en hun relatie met de wereld. Een dichter die een klassieke muze oproept, suggereert een verband met literaire traditie, terwijl een dichter die een persoonlijke godheid oproept een sterk geloof in het bovennatuurlijke kan uiten.
4. Een gevoel van ritueel creëren:
De daad van aanroep kan een gevoel van ceremonie en ritueel creëren, het gedicht verheffen en het een gevoel van belang geven.
Voorbeelden:
* Homer's *The Odyssey *: "Zing, o godin, van de man van wendingen, de zwerver, nadat hij de heilige stad Troy had ontslagen."
* John Milton's *Paradise Lost *: "Sing, Heavenly Muse, dat op de geheime top van Oreb, of van Sinaï, die herder inspireerde, die voor het eerst het gekozen zaadje onderwees ..."
* T.S. Eliot's *The Waste Land *: "Ik zag met mijn eigen ogen de Sibyl van Cumae in een pot hangen, en toen de jongens zeiden, Sibyl, wat wil je, antwoordde ze, ik wil sterven."
Het is belangrijk op te merken dat niet alle gedichten invocatie gebruiken . Het is een traditioneel poëtisch apparaat dat minder gebruikelijk is geworden in moderne poëzie, maar het kan nog steeds een krachtig en effectief hulpmiddel zijn.