Het gedicht ‘The Four C’s’ van Billy Collins richt zich op de manier waarop we over poëzie praten en de taal die daarmee gepaard gaat.
De dichter zegt dat wanneer iemand over een gedicht spreekt, van hem wordt verwacht dat hij op een ‘plechtige manier’ praat, waarbij hij spreekt over ‘stijlfiguren’ en ‘beeldspraak’; van ‘dubbelzinnigheid’ en ‘ironie’.
De dichter wil zich echter concentreren op de eenvoudigere aspecten van een gedicht:het ‘kleine woord’ en de ‘kleine daden’.
Hij wil niet dat mensen een gedicht beschouwen als iets ‘verhevens’ of ‘intellectueel’, los van het dagelijks leven. Hij wil dat mensen een gedicht zien als iets ‘casual’, iets dat spreekt over ‘de koffie, de room, de kinderen’.
De woorden ‘koffie’ en ‘room’ representeren de informele, persoonlijke toon die de dichter probeert neer te zetten, terwijl het woord ‘kinderen’ representatief is voor eerlijkheid en de vreugde die voortkomt uit de kleine dingen in het leven.
De dichter zegt vervolgens dat het juist deze kleine dingen in het leven zijn die zijn gedicht ‘draaglijk’ maken. Hij wil een gedicht schrijven dat eenvoudig en toegankelijk is, waar iedereen van kan genieten, niet alleen door degenen die goed thuis zijn in de taal van de poëzie.
Samenvatting
‘Four C’s’ van Billy Collins is een humoristisch gedicht dat de taal en verwachtingen bespreekt die vaak met poëzie worden geassocieerd. Het gedicht moedigt lezers aan om de eenvoudige, alledaagse aspecten van het leven te waarderen en gedichten op een meer toegankelijke en persoonlijke manier te bekijken.