Het gedicht is geschreven in vrije verzen en de regels zijn vaak kort en schokkerig. Dit geeft het gedicht een gevoel van urgentie en geeft de emotionele toestand van de spreker weer. Het taalgebruik is ook heel direct en de spreker schuwt het niet om zijn verdriet te uiten.
Het gedicht eindigt met de spreker die zegt dat ze de dag dat hun geliefde stierf nooit zullen vergeten. Het gedicht is een krachtige en ontroerende verkenning van verdriet en geeft het gevoel van verlies en isolatie weer dat met de dood gepaard kan gaan.
Hier is een nadere blik op enkele van de beelden en symboliek in het gedicht:
* IJs en sneeuw: Het ijs en de sneeuw in het gedicht vertegenwoordigen de kilheid en isolatie die de spreker voelt. Ze zijn ook een symbool van de dood, omdat ze worden geassocieerd met de winter en het einde van het leven.
* Gevangen: De spreker heeft het gevoel dat ze gevangen zitten in een bevroren wereld en niet kunnen ontsnappen aan de pijn van hun verdriet. Dit wordt overgebracht door het gebruik van de woorden ‘gevangen’ en ‘bevroren’.
* Urgentie: De korte, schokkerige regels van het gedicht geven het een gevoel van urgentie. Dit geeft de emotionele toestand van de spreker weer en laat zien hoe hij worstelt met het omgaan met zijn verdriet.
* Directe taal: De taal in het gedicht is heel direct en de spreker schuwt het niet om zijn verdriet te uiten. Dit komt duidelijk tot uiting in regels als "Ik zal de dag dat je stierf nooit vergeten" en "Ik ben verloren zonder jou."
17 februari is een krachtige en ontroerende verkenning van rouw, en vangt het gevoel van verlies en isolatie dat met de dood gepaard kan gaan.