Het gebruik van deze namen komt voort uit de traditie van de klassieke Griekse en Romeinse literatuur, waar ze vaak werden gebruikt in landelijke poëzie, zoals in de werken van Theocritus en Vergilius. In de loop van de tijd raakten ze geconventioneerd in de Europese poëtische traditie, vooral tijdens de Renaissance en latere literaire perioden, toen er een heropleving was van de belangstelling voor de klassieke Griekse en Romeinse literatuur.
In de pastorale literatuur wordt Strephon vaak afgebeeld als een jonge, geïdealiseerde herder die diep verliefd is op Celia. Celia daarentegen vertegenwoordigt het voorwerp van zijn genegenheid, vaak afgebeeld als een mooie en onbereikbare herderin. Hun interacties draaien doorgaans rond thema's als liefde, verlangen, verkering en de complexiteit van romantische relaties.
Deze pseudoniemen bieden dichters een manier om een fictieve pastorale wereld te construeren, bevolkt door standaardpersonages en bekende motieven. Ze stellen dichters in staat de universele menselijke emoties en ervaringen te verkennen die verband houden met liefde, verlangen en verlangen, terwijl ze een element van conventie en artistieke afstandelijkheid toevoegen.
Door de namen Strephon en Celia te gebruiken, maken dichters gebruik van een al lang bestaande literaire traditie die weerklank vindt bij lezers die bekend zijn met pastorale conventies. Ze creëren een raamwerk waarbinnen ze emoties, ervaringen en poëtische thema's op een gestileerde en verhoogde manier kunnen uitdrukken en verkennen, wat een gevoel van tijdloosheid en literaire toespelingen oproept.