1. Personificatie: Keats personifieert de sprinkhaan en de krekel en geeft ze mensachtige kwaliteiten en kenmerken. De sprinkhaan wordt beschreven als ‘vrolijk’, ‘luid’ en ‘gelukkigst’, terwijl de krekel wordt gekarakteriseerd als ‘arm’, ‘melancholisch’ en ‘stil’. Deze personificatie helpt een gevoel van empathie voor beide insecten te creëren en stelt de dichter in staat hun verschillende levenshoudingen te verkennen.
2. Metafoor: Keats gebruikt metaforen om de sprinkhaan en de krekel te vergelijken met andere objecten of concepten. Hij beschrijft de sprinkhaan bijvoorbeeld als een ‘pijpend’ insect, wat duidt op zijn vrolijke en zorgeloze karakter. Daarentegen vergelijkt hij de krekel met een ‘stille vorm’, waarbij hij het rustige en eenzame bestaan ervan benadrukt. Deze metaforen helpen een levendig beeld te creëren van de twee insecten en hun contrasterende persoonlijkheden.
3. Alliteratie: Keats gebruikt alliteratie, de herhaling van medeklinkers aan het begin van woorden of lettergrepen, om een gevoel van ritme en muzikaliteit in het gedicht te creëren. De regel "De poëzie van de aarde houdt nu op" bevat bijvoorbeeld de herhaling van het "p" -geluid, dat helpt het geluid van het lied van een sprinkhaan na te bootsen. Dit gebruik van alliteratie draagt bij aan de zintuiglijke rijkdom van het gedicht en verbetert de algehele muzikaliteit ervan.
4. Beeldmateriaal: Keats gebruikt levendige beelden om een gedetailleerde en zintuiglijke beschrijving van de natuurlijke wereld te creëren. Het gedicht staat vol verwijzingen naar bezienswaardigheden, geluiden en texturen, zoals de 'sprinkhaan aan zijn pijp' en het 'geruis van ontelbare bijen'. Deze beelden helpen een sterk gevoel van sfeer te creëren en stellen de lezer in staat de natuurlijke wereld door de ogen van de dichter te ervaren.
5. Contrast: Keats gebruikt contrast om de verschillen tussen de sprinkhaan en de krekel te benadrukken. De sprinkhaan wordt afgebeeld als een zorgeloos en vrolijk wezen, terwijl de krekel wordt afgebeeld als een melancholische en eenzame figuur. Dit contrast draagt bij aan het creëren van een gevoel van spanning en drama in het gedicht, en roept vragen op over de aard van geluk en de zin van het leven.
Over het geheel genomen draagt Keats' bekwame gebruik van literaire middelen, zoals personificatie, metafoor, alliteratie, beeldtaal en contrast, bij aan de rijkdom, complexiteit en emotionele impact van het gedicht, waardoor hij thema's als de natuur, sterfelijkheid en de menselijke conditie kan onderzoeken.