In de context van het stuk wordt deze zin uitgesproken door het personage Jaques, die gedesillusioneerd is in de samenleving en ervoor heeft gekozen om in het bos te leven. Jaques vindt troost en wijsheid in de natuurlijke wereld en gelooft dat de natuur ons belangrijke lessen kan leren over het leven en moraliteit.
Door de natuur te vergelijken met preken en boeken benadrukt Shakespeare het idee dat kennis en begrip op onverwachte plaatsen te vinden zijn en dat men open moet staan om uit alle bronnen te leren, inclusief de natuurlijke omgeving.