Hier zijn enkele voorbeelden van het gebruik van ‘profaners’ in de werken van Shakespeare:
- In 'Romeo en Julia' gebruikt Romeo de term om de Montagues en Capulets te beschrijven, de rivaliserende families die ruzie maken en chaos veroorzaken in Verona. Hij roept uit:'Verloochen je vader en weiger je naam, / Of, als je dat niet wilt, wees dan maar mijn liefde bezworen, / En ik zal niet langer een Montague zijn. / Noem me maar liefde, en ik zal nieuw zijn gedoopt; / Voortaan zal ik nooit Romeo zijn." Dit suggereert dat Romeo de familievetes en maatschappelijke verwachtingen als godslasterlijk en heiligschennis beschouwt, waardoor hij niet echt verenigd kan worden met Julia.
- In "King Lear" wordt de term "profaners" gebruikt door het personage van Edmund, die plannen maakt om zijn vader, de graaf van Gloucester, omver te werpen. Edmund noemt de dochters van de koning, Goneril en Regan, ‘ontheiligers’ omdat ze het gezag van hun vader niet respecteren en zich schuldig maken aan bedrog.
- In "Henry IV, Part 2" verwijst het karakter van Falstaff naar de Lord Chief Justice als "een profane kerel" omdat hij de wet handhaaft en morele beperkingen oplegt aan de losbandige levensstijl van Falstaff en zijn metgezellen.
- In "The Tempest" verwijst het personage Caliban naar de schipbreukelingen als "profaners" omdat ze de natuurlijke harmonie en zuiverheid van het eiland verstoren.
Over het geheel genomen dient de term 'godslasteraars' in de toneelstukken van Shakespeare om de schending of veronachtzaming van heilige, morele of sociale grenzen te benadrukken. Het kan een krachtig apparaat zijn om conflicten onder de aandacht te brengen, maatschappelijke spanningen te onderstrepen en morele oordelen te uiten.