Het gedicht trekt parallellen tussen de fysieke aantrekkingskracht van vrouwen en de levendige kleuren en vormen van rozen. De dichter beschrijft de verschillende tinten rozen en vergelijkt hun unieke eigenschappen met verschillende soorten vrouwen. Hij suggereert dat elke vrouw, net als elke roos, haar eigen specifieke schoonheid en charme heeft die de mensen om haar heen boeit en betovert.
Het gedicht onderzoekt ook de kortstondige aard van zowel vrouwen als rozen. Net zoals rozen een korte tijd bloeien en dan vervagen, denkt Browning na over de vluchtige schoonheid van vrouwen en hun voorbijgaande aanwezigheid in het leven. Hij erkent dat zowel vrouwen als rozen uiteindelijk moeten vervagen, maar dat hun impact en herinneringen blijven hangen en een onuitwisbare stempel achterlaten op de harten van degenen die ze aanraken.
Bovendien raakt het gedicht het thema liefde en verlangen. Browning suggereert dat vrouwen, net als rozen, de kracht hebben om sterke emoties en diepe passies op te roepen bij degenen die in hun aanwezigheid komen. De schoonheid van zowel vrouwen als rozen wekt bewondering, verlangen en een diepe waardering voor hun bestaan.
Over het geheel genomen is 'Women and Roses' een viering van de schoonheid en transformerende kracht van zowel vrouwen als rozen, waarbij ze worden afgebeeld als symbolen van liefde, sensualiteit en vluchtige gratie te midden van het ingewikkelde tapijt van menselijke ervaringen.