1. Herhaling: Dit is misschien wel het meest prominente apparaat. Hughes gebruikt zinnen als "Life Is Fine" en "Ik blijf meerdere keren in het gedicht leven". Dit benadrukt de vastberadenheid van de spreker om door te gaan ondanks ontbering.
2. Simile: Het gedicht bevat een paar vergelijkingen, zoals:
* "Ik blijf leven, ik blijf liefhebben" - Dit vergelijkt leven en liefhebben met een voortdurende actie, wat hun belang benadrukt.
* "Ik blijf lachen, ik blijf zingen" - Dit vergelijkt lachen en zingen met een bron van kracht en veerkracht.
3. Metafoor: Het gedicht maakt ook gebruik van metaforen, hoewel niet zo prominent als herhaling. Een voorbeeld is:
* "Ik blijf doorgaan, ik blijf doorgaan, tot het einde van de weg." - Dit portretteert het leven als een reis met een definitief einde, wat suggereert dat de toewijding van de spreker om tot het einde te blijven bestaan.
4. Personificatie: Hoewel minder expliciet, is er een element van personificatie in het gedicht. De spreker praat met 'leven', waardoor het een gevoel van keuzevrijheid en persoonlijkheid geeft. Dit benadrukt verder de strijd en verbinding van de spreker met hun omstandigheden.
5. Beelden: Hoewel niet strikt figuratieve taal, gebruikt het gedicht beelden om levendige scènes in de geest van de lezer te creëren. De spreker vermeldt bijvoorbeeld "de weg" en "het einde van de weg", wat bijdraagt aan het algemene thema van doorzettingsvermogen.
Over het algemeen gebruikt Langston Hughes figuratieve taal in "Life Is Fine" om de veerkracht, optimisme en toewijding van de spreker te benadrukken om een bevredigend leven te leiden ondanks de ontberingen waarmee ze worden geconfronteerd. De herhaling, similes, metaforen en beelden werken samen om een krachtig en bewegend gedicht te creëren.