Een voorbeeld is wanneer de verteller de catacomben onder zijn palazzo beschrijft. Hij zegt:‘Ik zal niet ontkennen dat er veel verschrikkelijks in deze gewelven zit, maar in de catacomben is er veel dat alleen de geest kan waarderen. De duisternis van de duisternis en de geur van de vochtige aarde, de gewelven en de bogen, de vergane schimmel en het druipende nat, de ratten, de schimmelgroeiende muren, de spinnenwebben, het skelet, de zwartheid, dit alles moet een genot opleveren waarvan ik niet kan genieten. dat mijn kamers zonder aantrekkelijkheid zijn." Deze passage is belangrijk omdat de verteller een zeer donkere en onaangename plek beschrijft. Hij let er echter op dat hij er niet te veel over zegt, alsof hij bang is iets over zichzelf prijs te geven.
Een ander voorbeeld is wanneer de verteller vertelt over zijn relatie met Fortunato. Hij zegt:‘Hij had een zwak punt – deze Fortunato – hoewel hij in andere opzichten een man was die gerespecteerd en zelfs gevreesd moest worden. Hij was trots op zijn kennerschap in wijn. Weinig Italianen hebben de echte virtuoze geest. deels wordt hun enthousiasme overgenomen om de tijd en de gelegenheid aan te passen, om de Britse en Oostenrijkse miljonairs te bedriegen. In de schilderkunst en de gemmary was Fortunato, net als zijn landgenoten, een kwakzalver, maar wat betreft oude wijnen was hij oprecht Ik verschilde materieel niet van hem; ik was zelf bedreven in de Italiaanse jaargangen en niet minder een kenner dan hij. Deze passage is belangrijk omdat de verteller het heeft over zijn eigen sterke en zwakke punten. Hij let er echter op dat hij niet te veel over zichzelf prijsgeeft, alsof hij bang is beoordeeld te worden.
Over het algemeen is de verteller van "The Cask of Amontillado" enigszins voorzichtig als hij niet te veel over zichzelf prijsgeeft. Dit blijkt uit de manier waarop hij de catacomben en zijn relatie met Fortunato beschrijft. Hij zorgt ervoor dat hij niet te veel over deze dingen zegt, alsof hij bang is iets over zichzelf te onthullen.