Het is niet ongebruikelijk dat jazzzangers vertolkingen van klassieke pop, folk, blues en zelfs klassieke muziek in hun uitvoeringen opnemen. Ella Fitzgerald, die wordt beschouwd als een van de grootste jazzzangers aller tijden, had bijvoorbeeld een divers repertoire dat jazzstandaarden, showmelodieën en popsongs uit het Great American Songbook-tijdperk omvatte.
Jazzzangers herinterpreteren deze oude deuntjes vaak door ze te doordrenken met jazzelementen zoals improvisatie, syncopen en scatzang. Hun unieke vocale technieken en improvisatievaardigheden stellen hen in staat om een fris perspectief en een jazzgevoeligheid naar niet-jazznummers te brengen, waardoor nieuwe en boeiende vertolkingen ontstaan die nog steeds de essentie van het origineel behouden.
Door oude deuntjes uit verschillende genres ten gehore te brengen, demonstreren jazzzangers hun veelzijdigheid en vermogen om verbinding te maken met een breder publiek. Deze interpretaties dienen ook als brug tussen verschillende muziekstijlen, waardoor jazz wordt geïntroduceerd bij een breder spectrum van luisteraars en het interculturele begrip en waardering van diverse muzikale tradities wordt bevorderd.
Dus ja, jazzzangers zingen vaak oude deuntjes die niet oorspronkelijk jazz zijn, waarmee ze hun vocale bekwaamheid demonstreren en een uniek jazz tintje toevoegen aan nummers uit verschillende tijdperken en genres.