Kinaban wordt gekenmerkt door zijn hoekige geometrische vormen, die afwijken van de kromlijnige ontwerpen die aanwezig zijn in andere Filippijnse schrijfsystemen zoals Baybayin en Kulitan. Het script bestaat uit twintig verschillende karakters, elk met verschillende fonetische waarden, inclusief zowel medeklinkers als klinkers.
De oorsprong en de exacte tijdlijn van het gebruik van Kinaban zijn nog steeds onderwerp van discussie onder geleerden. Sommigen geloven dat het zich tussen de 11e en 16e eeuw heeft ontwikkeld, terwijl anderen suggereren dat het misschien zelfs nog eerder heeft bestaan. Hoe dan ook, er wordt aangenomen dat het culturele banden heeft gedeeld met andere Zuidoost-Aziatische schrijfsystemen, zoals het Kawi-schrift, dat gebruikelijk was op Java, Sumatra en Maleisië.
De naam "Kinaban" zou een lokale term zijn die verwijst naar de houten plank of bamboestrook waarop het script doorgaans werd geschreven. Het werd gebruikt om folklore, legendes, genealogieën en belangrijke verhalen vast te leggen.
Hoewel de wijdverbreide toepassing van Kinaban afnam met de introductie van het Latijnse schrift, heeft het nog steeds een aanzienlijk cultureel belang als inheems Filipijns schrift. Kinaban wordt tegenwoordig soms gebruikt als decoratief motief in de kunst, maar ook bij het nieuw leven inblazen van culturele tradities en identiteitsverkenning in de regio Noord-Luzon.