1. Vroege geschriften:De vroegst bekende geschriften over dans dateren van de oude Griekse filosoof Plato, die dans besprak in zijn werk "The Laws" (ca. 350 v.Chr.). Andere vroege teksten waarin dans wordt genoemd, zijn onder meer de Bijbel, Chinese teksten uit de Han-dynastie (ca. 206 v.Chr. - 220 n.Chr.) En Indiase teksten zoals de Natyashastra (ca. 2e eeuw v.Chr. - 2e eeuw n.Chr.).
2. Renaissance- en barokperiode:Tijdens de renaissance- en barokperiode (14e-18e eeuw) werd dans steeds populairder als een vorm van amusement en sociale activiteit. Dit leidde tot de publicatie van verschillende danshandleidingen, zoals Domenico da Piacenza's "De arte saltandi et choregraphiae" (1455) en Fabritio Caroso's "Il Ballarino" (1581). Deze handleidingen beschreven de stappen, technieken en sociale etiquette die verband hielden met verschillende dansen uit die tijd.
3. 19e eeuw:De 19e eeuw zag de ontwikkeling van ballet en moderne dans, evenals de opkomst van danskritiek en -wetenschap. De Franse criticus Jean-Georges Noverre publiceerde zijn invloedrijke verhandeling "Letters on Dancing and Ballets" (1760), waarin hij pleitte voor de integratie van dans met muziek en drama. In de Verenigde Staten schreef danshistoricus John Martin uitgebreid over dans, en zijn boek "The Dance" (1936) wordt beschouwd als een baanbrekend werk op dit gebied.
4. De 20e eeuw en daarna:De 20e eeuw was getuige van een enorme belangstelling voor dansstudies, met de oprichting van dansafdelingen aan universiteiten, de proliferatie van danstijdschriften en -publicaties en de opkomst van nieuwe benaderingen van de dansgeschiedenis. Bekende figuren in het veld zijn onder meer danshistorici Selma Jeanne Cohen, Doris Humphrey en Susan Leigh Foster. De dansgeschiedenis blijft evolueren, waarbij voortdurend nieuw onderzoek en wetenschappelijke kennis opduiken, wat bijdraagt aan ons begrip van de geschiedenis en culturele betekenis van dans.