De Tucks beschouwen onsterfelijkheid als een geschenk omdat het hen beschermt tegen dood en veroudering. Ze hebben lang genoeg geleefd om getuige te zijn van talloze historische gebeurtenissen en technologische vooruitgang. Uiteindelijk ontdekken ze echter dat het eeuwige leven hen berooft van menselijke ervaringen, zoals opgroeien en kinderen krijgen. Ze verlangen naar sterfelijkheid, wat ze eerder als een voorrecht dan als een vloek beginnen te beschouwen.
De ironie is dat de Tucks zich in een paradox bevinden:ze willen sterfelijk zijn ondanks dat ze onsterfelijkheid hebben verworven. Het boek onderzoekt thema's als de waarde van het leven, het verstrijken van de tijd en de menselijke ervaring door deze ironie te benadrukken. Uiteindelijk benadrukt het de bitterzoetheid van het leven en suggereert het dat ouder worden en sterven, ondanks de moeilijkheden ervan, waardevolle aspecten van het menselijk bestaan zijn.