Lang geleden, voordat de wereld gevuld was met licht, was de lucht een enorm, donker canvas. Het enige licht kwam van de maan, een zilveren bol die over het land en de zee waakte. Maar de mensen waren eenzaam. Ze verlangden naar meer licht, om meer verhalen in de duisternis te vertellen.
Op een dag stond een jonge vrouw genaamd Elara, bekend om haar moed en vriendelijkheid, onder de maan en fluisterde haar wens in de nacht. De maan, die haar pleidooi hoorde, fluisterde terug:"Ga naar de berg van dromen en vang de sterren."
Elara was in de war. "Sterren? Wat zijn sterren?" vroeg ze.
De maan wees naar een glinsterende stofwolk in de verte. "Dat zijn de sterren, kleintje. Ze zitten gevangen in de berg van dromen. Ze verlangen ernaar de hemel aan te steken, net zoals de maan de nacht verlicht."
Elara vertrok op haar reis, haar hart vol hoop. Ze klom de berg, die steil en verraderlijk was. Ze trotseerde huilende wind en ijzige regen, haar vastberadenheid gevoed door haar verlangen om licht in de wereld te brengen.
Uiteindelijk bereikte ze de top. Daar lag in het hart van de berg een enorme grot gevuld met glinsterend stof. Elara wist dat dit de plek was waar de sterren gevangen zaten.
Ze stak haar hand uit en schepte een handvol gloeiende stof op. Terwijl ze dat deed, begon het stof te gloeien, helderder en helderder, totdat de grot gevuld was met licht. De sterren waren gratis!
Elara, haar hart van vreugde, nam de sterren en verspreidde ze over de hemel. De wereld was plotseling gevuld met licht. De sterren twinkelden en dansten, hun licht werpende lange schaduwen op het land.
De mensen juichten, hun harten vervuld van dankbaarheid voor Elara's moed. En dus, de mythe gaat, de sterren blijven in de lucht, een bewijs van Elara's moed en een herinnering dat zelfs de donkerste nachten kunnen worden gevuld met licht.