Historische context :
De piano is voortgekomen uit eerdere toetsinstrumenten zoals het klavecimbel en clavichord, die een kleiner toetsenbereik hadden. Rond de 17e en 18e eeuw begonnen componisten te experimenteren met muziek die een breder toonhoogtebereik vereiste, wat leidde tot de ontwikkeling van grotere toetsenborden.
Akoestiek en harmonische boventonen:
De laagste en hoogste noten op een standaardpiano met 88 toetsen zijn zeer dicht bij bepaalde frequentieverhoudingen gestemd, waardoor aangename harmonische boventonen worden geproduceerd. Deze verhoudingen zijn geworteld in de principes van de akoestiek en de muziektheorie.
Eisen van componisten :
Terwijl componisten als Beethoven, Liszt, Chopin en anderen de grenzen van de muzikale compositie verlegden, eisten ze vaak instrumenten die een breder scala aan noten en dynamiek konden produceren. Pianofabrikanten reageerden geleidelijk op deze eisen door het toetsenbordassortiment uit te breiden.
Technische en productiefactoren:
Door de ontwikkeling van sterkere constructiematerialen en verbeterde techniek konden pianomakers instrumenten bouwen die de spanning van 88 snaren konden weerstaan zonder de structurele integriteit in gevaar te brengen.
Pianomuziek en repertoire:
Veel iconische pianocomposities, waaronder concerten, sonates en andere werken van gerenommeerde componisten, zijn geschreven met het bereik van 88 toetsen in gedachten. Deze werken vormden een standaard in de pianoliteratuur en beïnvloedden het ontwerp van toekomstige piano’s.
In de loop van de tijd werd de piano met 88 toetsen algemeen aanvaard als de standaard voor zowel uitvoering als compositie, waardoor het een steunpilaar werd in de klassieke muziek en een veelzijdig instrument voor verschillende genres.