In een wereld van chaos en wanhoop,
Waar duisternis de lucht leek te vullen,
Een verhaal ontvouwt zich, een verhaal zo groots,
Van een heilige ziel in dit onrustige land.
(Vers 2)
St. Damiaan, een baken van genade,
Met liefde en barmhartigheid omhelsde hij
de pijn en het lijden van de melaatsen,
zijn hart verstrengeld, zijn gelofte om te houden.
(Vers 3)
Aan de kust van Molokai vond hij zijn huis,
Een plek waar hoop begon te bloeien.
Hij diende de zieken met tedere zorg,
Hun ellende daar verlichten.
(Vers 4)
Naarmate de jaren verstreken, werd zijn lichaam zwak,
Zijn geest hield nooit op met zoeken
De vrede en troost die ze allemaal konden krijgen,
Verenigd door een liefde die geen pijn kende.
(Koor)
Tranen van St. Damiaan, ze stromen zachtjes,
Een bewijs van zijn stralende liefde,
In de harten van degenen die hij aanraakte en genas,
Zijn erfenis van mededogen werd bezegeld.
(Vers 5)
Hoewel zijn eigen gezondheid begon te verslechteren,
De liefde van St. Damiaan heeft nooit geslingerd.
Hij omarmde het lijden als het zijne,
Kracht vinden in het geloof zoals hij bekend stond.
(Vers 6)
Tot het einde diende en bad hij,
Een heilige ziel wiens daden getoond worden
De grootste liefde, puur en goddelijk,
Een baken in de donkerste tijd.
(Koor)
Tranen van St. Damiaan, ze stromen zachtjes,
Een bewijs van zijn stralende liefde,
In de harten van degenen die hij aanraakte en genas,
Zijn erfenis van mededogen werd bezegeld.
(Brug)
Nu leeft de geest van St. Damiaan voort,
Zijn onzelfzuchtige daden zijn voor altijd bekend.
Een symbool van ongetemde hoop en liefde,
In harten en zielen blijft zijn licht.
(Koor)
Tranen van St. Damiaan, ze stromen zachtjes,
Een bewijs van zijn stralende liefde,
In de harten van degenen die hij aanraakte en genas,
Zijn erfenis van mededogen werd bezegeld.
(Outro)
St. Damiaan, jouw liefde zal nooit vervagen,
Ons inspireren met harten die waden
Door beproevingen, pijn en donkerste nacht,
Geleid door jouw onbaatzuchtige, eeuwige licht.