In een wereld van vervagend licht, waar gefluister zacht weeft,
Hierin schuilt het verhaal van de laatste schreeuw van de liefde, de beroemde laatste woorden die we treuren.
Een verhaal dat ronddraait in de omhelzing van de tijd, met verdriet in zijn greep,
Waar verlangen blijft hangen als schaduwen, en harten zwak en oud worden.
(Pre-refrein)
Oh, het gewicht van die laatste woorden, die liefde in een eeuwige benarde situatie etsen,
Doordringend door de sluiers van de tijd, waar herinneringen ontbranden.
Want in de diepten van verlies blijft een verlangen bestaan,
Fluisterend die beroemde laatste woorden, met tranen hebben de ogen gehuild.
(Koor)
Beroemde laatste woorden, als echo's in de wind,
Beklijvende melodieën die nooit echt eindigen.
Ze blijven hangen, een bewijs van de omhelzing van liefde,
Voor altijd geëtst, een blijvend spoor.
(Vers 2)
Door gefluister van afscheid flikkeren de kolen van de hoop laag,
Terwijl het laatste pleidooi van de liefde zich ontvouwt, ontstaat er een aangrijpende onderstroom.
In brieven geschreven met pijn, emoties blootgelegd,
De laatste schreeuw van de ziel om troost, gedragen op vleugels van wanhoop.
(Pre-refrein)
Oh, het gewicht van die laatste woorden, die liefde in een eeuwige benarde situatie etsen,
Doordringend door de sluiers van de tijd, waar herinneringen ontbranden.
Want in de diepten van verlies blijft een verlangen bestaan,
Fluisterend die beroemde laatste woorden, met tranen hebben de ogen gehuild.
(Koor)
Beroemde laatste woorden, als echo's in de wind,
Beklijvende melodieën die nooit echt eindigen.
Ze blijven hangen, een bewijs van de omhelzing van liefde,
Voor altijd geëtst, een blijvend spoor.
(Brug)
Door de duisternis schijnt nog steeds het licht van de liefde,
Een baken in de storm, dat de tijd trotseert.
In die brieven zijn levens met elkaar verweven,
Een erfenis van toewijding die niet beperkt kan worden.
(Koor)
Beroemde laatste woorden, als echo's in de wind,
Beklijvende melodieën die nooit echt eindigen.
Ze blijven hangen, een bewijs van de omhelzing van liefde,
Voor altijd geëtst, een blijvend spoor.
(Outro)
Dus laten we deze beroemde laatste woorden uitdragen:
Als herinnering aan harten die ooit diep geroerd waren.
Want in hun tedere herinnering leeft de vlam van de liefde voort,
Een bewijs van de kracht van zielen verstrengeld in zang.