In een stad niet ver weg,
Er leefde een heel vreemde man, zeggen ze.
Een gezicht versierd met een varkensachtige snuit,
Een mysterieuze uitstraling overal.
(Koor)
Hij is de Pigman, de Pigman,
Een wezen vol raadsels en schrik.
Sommigen zien hem als vriendelijk en zachtmoedig,
In deze donkere wereld zo zwak.
(Vers 2)
Een eenling door keuze, een leven apart,
In een afgelegen huis weg van het hart.
Met een hart zo zacht als ze komen,
Hij zoekt troost onder de ondergaande zon.
(Koor)
Hij is de Pigman, de Pigman,
Een wezen vol raadsels en schrik.
Sommigen zien hem als vriendelijk en zachtmoedig,
In deze donkere wereld zo zwak.
(Brug)
Achter zijn snuit en zijn norse façade,
Een schepsel van vriendelijkheid, hoewel verkeerd begrepen.
Met liefde voor de natuur, zo puur en diep,
In zijn aanwezigheid vinden de dieren rust.
(Koor)
Hij is de Pigman, de Pigman,
Een wezen vol raadsels en angst.
Sommigen zien hem als vriendelijk en zachtmoedig,
In deze donkere wereld zo zwak.
(Outro)
In elk verhaal schuilt een les,
Om niet op uiterlijk te oordelen:de waarheid ligt daar diep in.
Want de Pigman lijkt misschien grotesk en wild,
Maar zijn hart herbergt de schoonheid en de geheimen van een geweldig kind.