Tijdens het baroktijdperk, dat zich uitstrekte van het begin van de 17e tot het midden van de 18e eeuw, was de viool nog een relatief nieuw instrument en werd het niet altijd als een prominent onderdeel van het orkest gebruikt. In plaats daarvan kwamen andere instrumenten zoals het klavecimbel, de luit en de viola da gamba vaker voor.
Niettemin werden violen gebruikt in barokorkesten, en hun aantal kon variëren afhankelijk van de grootte van het ensemble en de muziekstijl van het stuk dat werd uitgevoerd. Over het algemeen kan een barokorkest één tot vier violen hebben, terwijl grotere orkesten een groter aantal violen hebben.
Een klein barokensemble, zoals een kamerorkest, kan bijvoorbeeld slechts één of twee violen hebben, terwijl een groter orkest, zoals een orkest dat een opera uitvoert, vier of meer violen kan hebben. Bovendien schreven sommige barokcomponisten specifieke werken met een prominente vioolsolo, zoals concerten en sonates, waarvoor uiteraard minstens één viool in het orkest nodig was.
Hoewel violen in een barokorkest niet zo talrijk waren als in een modern symfonieorkest, vormden ze over het geheel genomen nog steeds een belangrijk onderdeel van het ensemble, en hun aanwezigheid droeg bij aan het unieke en onderscheidende geluid van barokmuziek.