Expressionistisch theater is een vorm van theater dat de subjectieve ervaringen van de personages benadrukt in plaats van de objectieve realiteit van de gebeurtenissen. Expressionistische toneelstukken maken vaak gebruik van vervormde decors, belichting en kostuums om een gevoel van onbehagen of angst te creëren. De personages in expressionistische toneelstukken zijn vaak vervreemd van hun omgeving en hebben moeite om met elkaar te communiceren. Expressionistisch theater had een grote invloed op de ontwikkeling van het moderne drama.
Enkele bekende voorbeelden van expressionistisch theater zijn:
* Het kabinet van Dr. Caligari (1920) van Robert Wiene
* Nosferatu (1922) door FW Murnau
* Metropool (1927) van Fritz Lang
* De Driestuiversopera (1928) van Bertolt Brecht en Kurt Weill
* De Blauwe Engel (1930) van Josef von Sternberg
Het expressionistische theater daalde in populariteit in de jaren veertig, maar de invloed ervan is nog steeds zichtbaar in modern drama en film.