De ironie komt voort uit het feit dat juist de ambitie en meedogenloosheid die haar in het begin dreef, uiteindelijk haar ondergang worden. Het schuldgevoel over de moord op Duncan en het beschuldigen van anderen voor de misdaad begint haar geweten aan te vreten. Ze wordt achtervolgd door visioenen en begint last te krijgen van slaapwandelen. Haar beroemde slaapwandelscène in Act V, waarin ze het denkbeeldige bloed uit haar handen probeert weg te wassen, is een krachtig symbool van haar interne kwelling en het ontrafelen van haar mentale toestand.
De ironie wordt versterkt door het contrast tussen haar eerdere zelfvertrouwen en haar uiteindelijke afdaling in waanzin. Haar zenuwinzinking onthult de kwetsbaarheid van haar kracht, aangezien ze slechts een schaduw wordt van haar vroegere zelf. Deze transformatie van een vastberaden en ambitieuze vrouw naar een door schuldgevoelens geteisterd en psychologisch gebroken individu dient als een aangrijpende herinnering aan de gevolgen van ongecontroleerde ambitie en de destructieve kracht van schuldgevoel.
Bovendien strekt de ironie zich uit tot het feit dat Lady Macbeth het slachtoffer wordt van haar eigen plannen. Haar verlangen om vrij te zijn van schuldgevoelens brengt haar ertoe troost te zoeken in het slaapwandelen, maar het is tijdens deze afleveringen dat ze haar schuldgevoelens blootlegt en zichzelf en haar man beschuldigt. Juist de acties die ze onderneemt om aan haar mentale angst te ontsnappen, leiden ertoe dat ze haar verder kwelt en haar lot bezegelt.
Over het geheel genomen ligt de ironie in de mentale toestand van Lady Macbeth in het contrast tussen haar aanvankelijke kracht en vastberadenheid, en haar uiteindelijke transformatie in een door schuldgevoelens geteisterd en verbrijzeld individu. Ze wordt een waarschuwend verhaal over de gevaren van ambitie en de destructieve gevolgen van het negeren van je geweten.