* Ze waren actieve deelnemers aan de voorstelling. Ze juichten, boeden en lastigvielen de acteurs. Ze gooiden ook dingen naar het podium, zoals voedsel, munten en zelfs dode dieren.
* Ze hielpen de sfeer van de voorstelling te creëren. Hun reacties op het stuk zouden van invloed zijn op hoe de acteurs presteerden. Als het publiek bijvoorbeeld lachte, zouden de acteurs eerder geneigd zijn de komedie na te spelen. Als het publiek boeide, zouden de acteurs het drama eerder naspelen.
* Zij waren de scheidsrechters van succes. Als het publiek een toneelstuk niet leuk vond, werd het snel van het podium gehaald. Als het publiek een toneelstuk leuk vond, werd het vaak maanden of zelfs jaren opgevoerd.
Kortom, het publiek was een essentieel onderdeel van het Elizabethaanse theater. Zonder hen zouden de toneelstukken lang niet zo succesvol zijn geweest.
Hier volgen enkele specifieke voorbeelden van hoe het publiek omging met Elizabethaanse toneelstukken:
* In één uitvoering van het toneelstuk 'Hamlet' was de acteur die de geest speelde zo overtuigend dat het publiek daadwerkelijk schreeuwde en de theaterzaal uit rende.
* In een andere uitvoering van het toneelstuk 'Macbeth' maakte de acteur die de titelrol speelde het publiek zo woedend dat ze rotte groenten en fruit naar hem gooiden.
* In één uitvoering van het toneelstuk 'The Taming of the Shrew' versloeg de acteur die Petruchio speelde feitelijk de actrice die Katherine op het podium speelde. Het publiek was zo geschokt en geschokt dat ze eisten dat het stuk zou worden stopgezet.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de vele manieren waarop het publiek met Elizabethaanse toneelstukken omging. Hun reacties op de toneelstukken hielpen een sfeer van opwinding en chaos te creëren die uniek was voor dit theatertijdperk.