Hamlet wordt ongetwijfeld afgeschilderd als een diep moreel individu dat worstelt met de morele implicaties van zijn daden en nadenkt over de ethische principes rond wraak, gerechtigheid en plicht. Hij ervaart echter ook intense emoties, zoals verdriet, woede en aarzeling, die zijn oordeel kunnen vertroebelen en tot impulsieve beslissingen kunnen leiden.
Shakespeare presenteert het morele kompas van Hamlet als veelzijdig en evoluerend. Aanvankelijk wordt Hamlet voorgesteld als een contemplatief en filosofisch personage, maar naarmate het stuk vordert, wordt hij besluitvaardiger en vastbeslotener om de dood van zijn vader te wreken. Sommige van zijn acties, zoals het plannen om Claudius in de val te lokken en het toneelstuk 'The Mousetrap' op te voeren, kunnen als moreel complex en zelfs bedrieglijk worden beschouwd.
De kern van Hamlets morele strijd is zijn onvermogen om zijn persoonlijke zoektocht naar wraak te verzoenen met de morele en maatschappelijke verwachtingen van zijn rol als prins en zoon. Zijn interne onrust komt voort uit het conflict tussen wat hij voelt dat hij moet doen (zijn vader wreken) en de ethische en pragmatische overwegingen die met zo'n taak gepaard gaan.
Hoewel Hamlet momenten van moreel bewustzijn en ethisch redeneren laat zien, worden zijn daden over het geheel genomen niet bepaald door één enkele, consistente gedragscode. Zijn morele reis wordt gekenmerkt door complexiteit, inconsistentie en de invloed van zowel interne als externe factoren.