_Koningin Gertrude, koning Claudius en hun gevolg komen binnen._
Gertrude: Helaas, arme Yorick! Ik kende hem, Horatio:een kerel met een oneindige grap, met een voortreffelijke fantasie. Hij heeft mij duizend keer op zijn rug gedragen; en nu, hoe verafschuwd is het in mijn verbeelding! Mijn kloof stijgt ernaartoe. Hier hingen die lippen die ik, ik weet niet hoe vaak, heb gekust. Waar zijn je scheldwoorden nu? jouw gambolen? jouw liedjes? jouw flitsen van vrolijkheid, die gewoonlijk de tafel deden brullen? _Ze neemt de schedel in haar handen._ Breng je nu naar de kamer van mijn dame en zeg haar:laat haar een centimeter dik schilderen, tot deze gunst moet ze komen; laat haar daarom lachen._ _Ze legt de schedel neer._
_Ga Hamlet en Horatio binnen._
Gehucht: Dat is de schedel van Yorick, de nar van de koning.
Horatio: Helaas, arme Yorick!
Gehucht: Hij was een man die meer gelach uit de mensen kon toveren dan wie dan ook in Denemarken. Hij was een man die zelfs de koning aan het lachen kon maken.
Gertrude: _Hamlet zien_ Maar zacht! Wat is dat?
Claudius: O Gertrude, kijk niet! Dat is de aanblik van de dood!_
Gehucht: _De schedel vasthouden_ Dit is het hoofd dat mij heeft gemaakt. Dit is het hoofd dat de gedachten dacht die me aan het lachen maakten. Dit is het hoofd dat van de vrouw hield van wie ik hield. En nu is het niets anders dan een schedel.
_Gertrude loopt vol afgrijzen weg_
Gehucht: Zijn of niet zijn, dat is de vraag:
Of het nobeler is om te lijden
De slingers en pijlen van een buitensporig fortuin,
Of om de wapens op te nemen tegen een zee van problemen
En door zich te verzetten, deze beëindigen? Sterven, - slapen, -
Niet meer; en door een slaap om te zeggen dat we eindigen
Het verdriet en de duizend natuurlijke schokken
Dat vlees is erfgenaam van, het is een voleinding
Vrom te wensen over. Sterven, - slapen, -
Om te slapen, misschien om te dromen:- ja, daar zit het probleem,
Want welke dromen kunnen er in die doodsslaap komen
Wanneer we deze sterfelijke spiraal van ons af hebben geschud,
Moet ons een pauze geven.
Claudius: Hamlet, ik weet dat je rouwt om je vader, maar dit is niet het moment om over zulke dingen te praten. Er zijn belangrijkere dingen om te bespreken, zoals de begrafenis van je moeder.
_Ophelia's kist komt binnen en wordt gedragen door vier dragers._
Gehucht: Wat? Begraven? Ze is niet dood, ze slaapt alleen!_ _Ze zetten de kist neer_ _Grijpen een handvol vuil_ Ga naar je sterfbed:Hij gooit het vuil op de hoofden van de dragers_ Hij gooit vuil in het graf_ Stof, as, vuil! Alles wat overblijft van schoonheid en jeugd!
_Laertes komt binnen._
Laertes: Waarom heb je het graf van mijn zus ontheiligd? Waarom heb je vuil op haar gegooid?
Gehucht: Omdat ze dood is, en dit het laatste is wat ik voor haar kan doen. Zij was de enige persoon ter wereld die echt van mij hield.
Laertes: Je hebt haar vermoord!
Gehucht: Ik heb haar niet vermoord! Het was Claudius die haar vermoordde!
Claudius: Jij liegt! Ik heb haar niet vermoord!
_Hamlet en Laertes vechten._
_Horatio komt tussenbeide._
Gertrude: _schreeuwt_ Stop ermee! Houd op!
_Horatio stopt het gevecht_
_Hamlet en Laertes kijken elkaar woedend aan_
Claudius: _kijkend naar Hamlet_ Je hebt mijn vrouw vermoord, en nu heb je mijn zoon vermoord. Je hebt niets meer om voor te leven.
Gehucht: _Wijzend naar Claudius_ Mijn oom heeft mijn vader vermoord, nu heb ik hem gewroken.
Claudius: Hier kom je niet mee weg! Ik zal je zelf vermoorden!
_Hamlet en Claudius verlaten_
Horatio: _kijkend naar Gertrude_ Hoe zit het met je man? Wil je niet weten wie hem heeft vermoord?
Gertrude: Ik weet het al. Ik heb het allemaal met eigen ogen gezien. Het was Claudius. Hij heeft mijn man en mijn zoon vermoord. Ik wil alleen zijn.
**Gertrude vertrekt_
_Horatio pakt de schedel op._
Horatio: Arme Jorik. Ik kende hem, Horatio:een kerel met een oneindige grap, met een voortreffelijke fantasie. Hij heeft mij duizend keer op zijn rug gedragen; en nu, hoe verafschuwd is het in mijn verbeelding! Mijn kloof stijgt ernaartoe. Hier hingen die lippen die ik, ik weet niet hoe vaak, heb gekust. Waar zijn je scheldwoorden nu? jouw gambolen? jouw liedjes? jouw flitsen van vrolijkheid, die gewoonlijk de tafel deden brullen? Breng je nu naar de kamer van mijn dame en zeg haar:laat haar een centimeter dik schilderen, tot deze gunst moet ze komen; laat haar daar om lachen.
_Hij legt de schedel neer_.
Horatio: _exiting_ Welterusten, lieve prins, en engelenvluchten zingen je toe tot je rust!