1. De heksenprofetie :Na overleg met de heksen in Act 1, hoort Macbeth van de profetieën dat hij koning zal worden en dat de nakomelingen van Banquo uiteindelijk over Schotland zullen regeren. Deze profetie plant zaden van jaloezie en ambitie in Macbeths geest. Hij ziet Banquo als een potentiële rivaal en bedreiging voor zijn nieuw verworven troon, uit angst dat Banquo's toekomstige nakomelingen hem of zijn afkomst zouden kunnen verdringen.
2. Banquo's scherpe perceptie :Macbeth is zich ervan bewust dat Banquo wijs en opmerkzaam is, wat hem een potentiële bedreiging maakt voor Macbeths bedrieglijke en moordzuchtige plannen. Banquo vermoedt vals spel bij de dood van Duncan en aarzelt om Macbeth te vertrouwen. Zijn twijfel en nieuwsgierigheid roepen zorgen op bij Macbeth, waardoor zijn angst toeneemt dat Banquo de waarheid aan het licht zal brengen en hem zal ontmaskeren.
3. De geest van Banquo :Nadat Macbeth Banquo heeft vermoord, manifesteren het schuldgevoel en de paranoia die hem verteren zich in de vorm van Banquo's geest die hem achtervolgt. De geest herinnert voortdurend aan de misdaad van Macbeth en vergroot zijn angst en onzekerheid nog meer. Banquo's aanwezigheid, zelfs als geest, blijft Macbeth verontrusten, waardoor hij zich bedreigd voelt door precies de persoon die hij dacht met succes te hebben geëlimineerd.
4. Verlies van controle :Macbeths angst voor Banquo weerspiegelt ook zijn afnemende controle over zijn eigen leven en ambitie. Het streven naar macht heeft hem op een pad van geweld en bedrog geleid, maar hij realiseert zich dat het bestaan van Banquo een uitdaging vormt voor zijn vermogen om zijn greep op de troon te behouden. Banquo's integriteit en morele kompas dragen bij aan Macbeths gevoel van kwetsbaarheid en onzekerheid.
5. Paranoia en schuldgevoel :Naarmate Macbeths schuldgevoel en paranoia groter worden, wordt zijn perceptie van Banquo als een bedreiging irrationeler. Hij begint de aanwezigheid en invloed van Banquo overal te zien, zelfs als er geen tastbaar bewijs is van zijn betrokkenheid. Deze paranoia voedt Macbeths angst nog meer en zorgt ervoor dat hij wanhopige maatregelen neemt om zijn positie te beschermen.
Concluderend komt Macbeths angst voor Banquo voort uit een combinatie van factoren, waaronder de profetieën van de heksen, Banquo's aangeboren wijsheid en achterdocht, de angstaanjagende aanwezigheid van Banquo's geest en Macbeths eigen toenemende paranoia en schuldgevoel. Het bestaan van Banquo vormt een uitdaging voor Macbeths gevoel van controle en veiligheid, wat een ernstige bedreiging vormt voor zijn ambities en gemoedsrust.