Arrogantie en overmoed: Caesars geloof in zijn eigen onoverwinnelijkheid en het negeren van de waarschuwingen van anderen leiden tot zijn ondergang.
Ambitie en verlangen naar macht: Caesars ambitie om de enige heerser van Rome te zijn, is de drijvende kracht achter zijn daden en brengt zijn oordeel in gevaar.
Politieke naïviteit: Caesar herkent niet het politieke gevaar waarmee hij wordt geconfronteerd door zijn vijanden, waaronder Brutus en Cassius, en onderschat hun vermogen en bereidheid om zich tegen hem te keren.
Overmatig vertrouwen in anderen: Caesars vertrouwen in zijn aanhangers en zijn vertrouwen in hun loyaliteit blijken misleidend te zijn, aangezien enkele van zijn naaste bondgenoten hem verraden.
Emotionele impulsiviteit: Caesars emotionele reacties en impulsieve beslissingen, zoals zijn clementie jegens zijn verslagen vijanden en zijn onbezonnenheid in de confrontatie met de Senaat, dragen bij aan zijn kwetsbaarheid.
Niet luisteren naar advies: Caesars minachting voor de waarschuwingen en adviezen van zijn bondgenoten en aanhangers, waaronder de droom van Calpurnia en de boekrol van Artemidorus, brengt hem in gevaar.