1. De val van Icarus :
De eerste scène die wordt gepresenteerd is de val van Icarus, een mythologische figuur die probeerde te dicht bij de zon te vliegen en ten val kwam. Deze tragedie wordt afgebeeld als een klein, onbeduidend detail in een groter landschap, en symboliseert hoe menselijk lijden vaak onopgemerkt blijft of wordt overschaduwd door de uitgestrektheid van de wereld.
2. Landschap met de val van Icarus :
In dit schilderij zet de ploeger zijn werk voort, schijnbaar onberoerd door de tragische gebeurtenis die zich op de achtergrond afspeelt. Deze onverschilligheid weerspiegelt de manier waarop de natuur en de cycli van het leven doorgaan, onaangetast door menselijk lijden, en benadrukt het contrast tussen de worstelingen van het individu en de grotere, onpersoonlijke krachten die een rol spelen.
3. Oude Meesters :
Het gedicht vermeldt ‘oude meesters’ die de scène van een afstand observeren, wat een historisch perspectief op de tragedie suggereert. Ze bieden een gevoel van continuïteit, alsof tragedie een terugkerend thema is in de menselijke geschiedenis, maar toch blijven ze los van het onmiddellijke lijden dat wordt afgebeeld.
4. Bruegels boerenscène :
Het gedicht concentreert zich op een schilderij van Pieter Brueghel de Oude, waarop zich naast de val van Icarus een boerentafereel afspeelt. De boeren gaan door met hun dagelijkse bezigheden, zich niet bewust van de tragedie die hen boven het hoofd hangt. Dit benadrukt de ongelijkheid tussen de persoonlijke, individuele ervaring van lijden en de publieke, gemeenschappelijke aspecten van het dagelijks leven.
5. Kunst als middel tot contemplatie :
Het gedicht eindigt met de spreker die nadenkt over hoe kunst, met name de schilderijen in het museum, ons in staat stelt tragedies te overdenken en betekenis te geven aan de chaos van het leven. Door lijden en onverschilligheid naast elkaar weer te geven, biedt kunst ruimte voor reflectie, empathie en begrip, ondanks de meedogenloze aard van tragedie.
Samenvattend gebruikt "Musée des Beaux Arts" de scènes die in een museum worden afgebeeld om de tragedie en de reacties daarop weer te geven. Auden onderzoekt het contrast tussen menselijk lijden en de onverschilligheid van de natuurlijke wereld, terwijl hij ook de rol van kunst benadrukt die ons in staat stelt deze tragedies te verwerken en te overdenken, en een gevoel van perspectief en begrip biedt te midden van de chaos van het leven.