Polonius en de koning bedenken een plan om Hamlet te bespioneren en hun vermoedens over zijn waanzin te bevestigen. Ze instrueren Ophelia om met Hamlet te communiceren en proberen informatie van hem te ontlokken terwijl ze nauwlettend in de gaten wordt gehouden. Polonius gelooft dat als de waanzin van Hamlet wordt veroorzaakt door zijn liefde voor Ophelia, zij kan worden gebruikt als hulpmiddel om zijn gemoedstoestand te begrijpen.
Ophelia's reactie op de manier waarop Hamlet tegen haar praat:
Wanneer Hamlet Ophelia tegenkomt, behandelt hij haar aanvankelijk met vriendelijkheid en genegenheid, waarbij hij herinneringen ophaalt aan hun vroegere tijden samen. Naarmate het gesprek vordert, verandert zijn gedrag echter drastisch. Hamlet wordt hard, kritisch en zelfs wreed in zijn toespraak jegens Ophelia. Hij beschuldigt haar ervan oneerlijk, afwijzend en ontrouw te zijn.
Ophelia is geschokt en diep gekwetst door de woorden van Hamlet. Ze smeekt hem om te stoppen en geeft uiting aan haar verwarring over zijn plotselinge verandering van houding. Ze kan niet begrijpen waarom de man van wie ze ooit hield en bewonderde haar nu met zoveel minachting en wreedheid behandelt.
Ophelia's reactie is een mix van verbijstering, pijn en kwetsbaarheid. Ze wordt verscheurd tussen haar liefde voor Hamlet en de harde realiteit van zijn gedrag. De ontmoeting maakt haar emotioneel radeloos en dient als katalysator voor haar mentale achteruitgang, wat uiteindelijk tot haar tragische ondergang leidt.