De aanwezigheid van liefde: Het sonnet begint met het beschrijven van de liefde van de spreker als een ‘levendige vonk’ die beproevingen en verdriet kan doorstaan. Ondanks alle worstelingen blijft de liefde volhardend en standvastig, als een flakkerende kaars die weerstand biedt aan de duisternis.
De kwetsbaarheid van het leven: De spreker vergelijkt de beknoptheid van het menselijk bestaan met een fragiele bloesem die in korte tijd tot bloei komt en verwelkt. Hij betreurt de vluchtigheid van het leven en de voortdurende angst voor de dood. De spreker trekt parallellen tussen de vergankelijkheid van bloemen en de kwetsbaarheid van emoties en relaties.
Liefde als remedie: In tegenstelling tot de instabiliteit van het leven, houdt de spreker de liefde vast als een blijvende, levensbevestigende kracht. Liefde kan, in tegenstelling tot een bloem die na verloop van tijd verwelkt, de dood overwinnen en verval trotseren. De spreker gelooft dat liefde troost, kracht en troost kan bieden te midden van de onzekerheden van het leven.
Eeuwige liefde: Het laatste couplet drukt de overtuiging van de spreker uit dat zijn liefde voor de geliefde tijdloos is. Het zal de grenzen van de dood overstijgen en na het sterfelijke leven voortduren. De spreker beweert vol vertrouwen dat hun liefde 'eeuwig en onsterfelijk' is.
Over het geheel genomen gaat Sonnet 43 over de blijvende aard van liefde te midden van de vergankelijke aard van het menselijk leven. Het is een contemplatie van het vermogen van liefde om stabiliteit, hoop en onsterfelijkheid te bieden in een wereld die wordt gekenmerkt door onzekerheid en beknoptheid.