Door het hele gedicht heen wordt de spreker verteerd door zijn verdriet en herinneringen aan zijn verloren liefde, Lenore. De voortdurende reactie van de raaf met "Nevermore" fungeert als een wrede herinnering aan de finaliteit van de dood en benadrukt dat er geen hoop is op verzoening of hereniging met Lenore. Deze herhaling wordt een beklijvend refrein dat de mentale toestand van de spreker weerspiegelt en zijn kwelling en de nutteloosheid van zijn zoektocht naar troost onderstreept.
Bovendien krijgt de gebeurtenis waarbij de raaf 'Nevermore' uitspreekt een symbolische dimensie. Het vat de existentiële crisis van de spreker samen en vertegenwoordigt de duisternis, wanhoop en onzekerheid waarmee hij wordt geconfronteerd. De onwankelbare herhaling van het woord door de raaf impliceert dat het lijden van de spreker zal voortduren, en dat er geen ontkomen aan zijn psychologische angst is.
Poe's gebruik van deze centrale gebeurtenis is op meesterlijke wijze vormgegeven om een diepgaande impact op de lezer te creëren. De herhaling van "Nevermore" genereert een verontrustend ritme dat door het gedicht weerklinkt en de gemoedstoestand van de spreker weerspiegelt. Het wordt een onvergetelijk symbool van de meedogenloze aard van verdriet en het menselijke onvermogen om het schrikbeeld van dood en verlies te overwinnen.
De gebeurtenis van de constante uiting van ‘Nevermore’ door de raaf in het gedicht valt dus op als een cruciaal moment dat het verhaal aandrijft, de emoties versterkt en de centrale thema’s van ‘The Raven’ belichaamt.