Italiaanse sonnetten bestaan uit 14 regels, terwijl Engelse sonnetten uit 16 regels bestaan.
Italiaanse sonnetten hebben een specifiek rijmschema dat bestaat uit twee kwatrijnen (elk vier regels) met het rijmschema ABBA ABBA en twee terzinen (elk drie regels) met het rijmschema CDC DCD of CCD CCD. Engelse sonnetten hanteren een ander rijmschema:ABAB CDCD EFEF GG.
Italiaanse sonnetten hebben traditioneel een "wending" of "volta" na de achtste regel, waar het thema van het gedicht verschuift of een contrasterend idee wordt geïntroduceerd. Dit is minder uitgesproken in Engelse sonnetten, die een minder duidelijke indeling kunnen hebben.
Hoewel Italiaanse sonnetten geen verplichte metrumvorm hebben (hoewel traditionele vormen zoals jambische pentameter vaak werden gebruikt), worden Engelse sonnetten voornamelijk geschreven in jambische pentameter, wat een poëtisch ritme is dat bestaat uit vijf jamben (onbeklemtoonde lettergrepen) in elke regel. .
Ten slotte waren Italiaanse sonnetten de belangrijkste sonnetvorm in Italië, afkomstig uit de 13e eeuw en populair geworden door dichters als Dante Alighieri en Petrarca. Engelse sonnetten daarentegen ontwikkelden zich in Engeland tijdens de renaissanceperiode, met name gepopulariseerd door dichters als Henry Howard, graaf van Surrey en Sir Thomas Wyatt.