1. Gejoel en sissen: Publieksleden zouden luid boegeroep en sissen tijdens de voorstelling. Deze geluiden waren voor de acteurs en het theatergezelschap een duidelijk signaal dat het publiek niet tevreden was.
2. Voorwerpen gooien: In sommige gevallen gooiden toeschouwers voorwerpen naar het podium, zoals rot fruit, groenten of zelfs kleine munten, als een manier om hun ontevredenheid te uiten. Dit was een extreme vorm van afkeuring.
3. Schreeuwen en gejoel: Toeschouwers kunnen tijdens de voorstelling schreeuwen, spotten en verschillende denigrerende opmerkingen maken. Dit onstuimige gedrag zou het stuk verstoren en een duidelijke indicatie van ontevredenheid zijn.
4. Uitlopen: Als een aanzienlijk deel van het publiek zich sterk voelde voor hun afkeuring, konden ze collectief de theaterzaal verlaten. Naar buiten lopen was een symbolisch gebaar waaruit bleek dat het publiek het stuk volledig afkeurde.
5. Publieke kritiek: Na een voorstelling kunnen ontevreden theaterbezoekers negatieve recensies of kritiek op het stuk schrijven. Ze konden hun ongenoegen ook uiten via pamfletten, mond-tot-mondreclame of zelfs publicaties zoals broadsheets en kranten.
Het is belangrijk op te merken dat deze vormen van het uiten van ontevredenheid in de Elizabethaanse periode vaker voorkwamen dan ze tegenwoordig als acceptabel zouden worden beschouwd. Toneelschrijvers en theatergezelschappen hielden zorgvuldig rekening met de feedback van het publiek, omdat hun succes en reputatie sterk afhankelijk waren van de goedkeuring en bescherming van de massa.