De laatste ode in het toneelstuk 'Antonius en Cleopatra' viert de dood van Antonius als een prachtig spektakel, een 'show' die kan wedijveren met de grootste triomfen in de Romeinse geschiedenis. De ode is een eerbetoon aan Antonius als een majestueus personage wiens val en dood een ongeëvenaarde grootsheid en schoonheid bezitten, vergelijkbaar met het overlijden van een kosmische macht.
Dramatisch doel van de laatste ode
1. Benadrukt de grootsheid van Antonius: De ode verheerlijkt het leven en de daden van Antony en versterkt zijn status als held van ongeëvenaarde proporties. Het creëert een aura van grootsheid rond zijn ondergang, waardoor hij wordt verheven tot het niveau van mythologische helden.
2. Zorgt voor catharsis: De ode biedt een louterend moment voor het publiek en de personages na de intense emotionele onrust van het stuk. Het kanaliseert het verdriet en het ontzag geïnspireerd door de dood van Antony in een esthetische en poëtische ervaring, waardoor het publiek een gevoel van bevrijding ervaart.
3. Zet het menselijke en het kosmische naast elkaar: De ode maakt een vergelijking tussen Antony's grootsheid en de uitgestrektheid van de kosmos. Dit contrast benadrukt de kortstondige aard van het menselijk leven en suggereert tegelijkertijd een kosmische betekenis voor het verhaal van Antonius, waardoor een gevoel van ontzag en transcendentie wordt opgeroepen.
4. Dient als epiloog: De laatste ode fungeert als een sierlijke epiloog en reflecteert op de reis en het lot van de hoofdpersonen. Het vormt een afsluiting van het verhaal en weerspiegelt de thema's liefde, macht en de vergankelijkheid van het leven die in het stuk worden onderzocht.
5. Versterkt de tragische toon van het stuk: Door de grootsheid van Antony's dood te benadrukken, versterkt de ode het tragische karakter van het stuk. Het gevoel van ontzag en grootsheid vermengt zich met het emotionele gewicht van het verlies, wat de tragische schoonheid en onvermijdelijkheid van Antony's ondergang onderstreept.
Over het geheel genomen dient de laatste ode in "Antonius en Cleopatra" om Antony te eren als een heroïsche figuur, zorgt voor een louterende ontlading, onderzoekt de relatie tussen het menselijke en het kosmische, besluit het verhaal op een reflecterende toon en versterkt de tragische toon van het stuk.