De term 'crescendo' komt van het Italiaanse woord 'crescere', wat 'groeien' of 'toenemen' betekent. Het vroegst bekende gebruik van de term in een muzikale context dateert uit 1607, toen het werd gebruikt door de Italiaanse componist Adriano Banchieri in zijn verhandeling "L'organo suonarino." In deze verhandeling beschrijft Banchieri hoe je het crescendo kunt gebruiken om een gevoel van drama en opwinding in de muziek te creëren.
Het crescendo werd in de 17e en 18e eeuw steeds populairder onder barokcomponisten. Het werd gebruikt in een breed scala aan muziekgenres, waaronder opera's, concerten en sonates. Enkele van de beroemdste voorbeelden van barokmuziek waarin het crescendo wordt gebruikt, zijn de opening van het Brandenburgse concert nr. 3 van Johann Sebastian Bach en het 'Hallelujah'-koor uit Händels Messiah.
Het crescendo was een revolutionaire muzikale techniek waarmee componisten een breder scala aan emotionele expressie in hun muziek konden creëren. Het is een essentieel onderdeel van de barokmuziek en wordt nog steeds door componisten gebruikt.