De moeilijkheidsgraad van de Rondo Alla Turca kan variëren, afhankelijk van de vaardigheden en ervaring van de artiest. Het is een relatief snel en levendig stuk, met een snel tempo en een scala aan technische uitdagingen. Hier zijn een paar factoren die bijdragen aan de moeilijkheidsgraad:
1. Vingertechniek: Het stuk bevat snelle en ingewikkelde vingerpassages die een hoge mate van behendigheid en coördinatie vereisen. De constante afwisseling tussen de rechter- en linkerhand kan een uitdaging zijn, vooral in een snel tempo.
2. Ritme en articulatie: De Rondo Alla Turca heeft een gesyncopeerd ritme en een marcato (geaccentueerde) articulatiestijl. Dit vereist dat de uitvoerder nauwkeurige controle heeft over de timing en accentuering om het gewenste muzikale effect te bereiken.
3. Dynamisch bereik: Het stuk bevat plotselinge en contrasterende veranderingen in de dynamiek, van zacht (piano) naar luid (forte). Dit vereist dat de uitvoerder een goede controle heeft over zijn aanraking en dynamiek om het expressieve karakter van de muziek naar voren te brengen.
4. Trappen: Het effectieve gebruik van het sustainpedaal is in dit stuk essentieel om noten met elkaar te verbinden en een vloeiende legatolijn te creëren. Overmatig gebruik of verkeerd trappen kan de textuur echter vertroebelen en de muziek onduidelijk laten klinken.
5. Memoriseren: Als performancestuk wordt de Rondo Alla Turca vaak gespeeld zonder bladmuziek, waardoor de uitvoerder een sterk geheugen moet hebben voor de noten en frasering.
Hoewel de Rondo Alla Turca niet wordt beschouwd als een van de technisch meest uitdagende stukken in het repertoire van Mozart, vereist het nog steeds een solide techniek, goed muzikaal vakmanschap en aandacht voor detail om het effectief uit te voeren. Het wordt doorgaans geclassificeerd als een stuk op gemiddeld niveau voor pianisten.