Een voorbeeld waarin Macbeth zichzelf tegenspreekt is in Act III, Scene IV. Nadat de profetieën van de heksen hem ertoe hebben gebracht koning Duncan te vermoorden, wordt Macbeth steeds paranoïde en schuldig. Als hij de geest van Banquo ziet, die hij ook heeft vermoord, roept hij uit:'Ik ben bang om te denken aan wat ik heb gedaan; / Kijk niet nog een keer, ik durf niet.' Dit suggereert dat Macbeth de herinnering aan zijn daden probeert te onderdrukken en de confrontatie met het schuldgevoel dat hij voelt probeert te vermijden. Het feit dat hij echter niet meer naar de geest kan kijken en doodsbang is om na te denken over wat hij heeft gedaan, laat zien dat hij zich nog steeds zeer bewust is van zijn misdaden en de gevolgen van zijn daden.
Een andere tegenstrijdigheid is te zien in Act V, Scene III, wanneer Macbeth Macduff confronteert. Macbeth wijst aanvankelijk de dreigementen van Macduff af door te zeggen:"Je kunt niet zeggen dat ik het heb gedaan; schud nooit / Je bloederige lokken naar me toe." Wanneer Macduff echter onthult dat hij niet uit een vrouw is geboren, maar "voortijdig uit de baarmoeder van zijn moeder is gescheurd", raakt Macbeth zichtbaar geschokt en realiseert hij zich dat zijn ondergang op handen is. Dit suggereert dat Macbeth, ondanks zijn pogingen om de profetieën van de heksen te verwerpen en zichzelf ervan te overtuigen dat hij onkwetsbaar is, nog steeds een diepgewortelde angst koestert dat ze zullen uitkomen.
Over het geheel genomen weerspiegelt Macbeths tegenstrijdige gedrag ten aanzien van de heksen zijn complexe en tegenstrijdige gemoedstoestand. Hoewel hij misschien probeert hun invloed op hem te ontkennen, verraden zijn daden en reacties zijn diepgewortelde geloof in hun macht en zijn angst voor de gevolgen van zijn daden.