Terwijl het laatste licht aan de westelijke hemel vervaagt,
En de onrust van de dag zinkt weg in stille rust,
Wij komen tot U, de Bron van alles wat liegt,
In ons hart, terwijl de duisternis zijn hoogtepunt bereikt.
Een groep zoekers, in overeenstemming verzameld,
Onze geesten verenigd door Uw leidende draad,
Wij brengen onze gedachten voor de Heer neer,
In nederige smeekbede bogen we ons hoofd.
En terwijl de nacht ons in haar mantel omhult,
Wij voelen Uw aanwezigheid, overal om ons heen, vanbinnen,
Er daalt een vrede neer, zoals de zachte slag van een zachte wind,
Uw liefde, een baken in het diepste lawaai.
Hoe het ook zij, het pleidooi van de Vrijmetselaar is oprecht:
Een gebed dat resoneert door de uitgestrektheid van de tijd,
Mogen uw goede wil en zegeningen nabij komen,
En leid ons altijd in Uw heilige ets.
In eenheid en liefde zoeken wij Uw genade,
Met elke gedachte, met elk uitgesproken woord,
Geef ons de kracht om de omhelzing van de wereld te dragen,
En laat Uw Licht voor altijd worden geroerd.
Als de bijeenkomst sluit, verlaten we Uw heiligdom,
Met dankbaarheid en harten gevuld met vreugde,
Wij dragen Uw liefde, een vlam die zich zal verstrengelen,
Onze zielen voor altijd in hemelse vlucht.
En terwijl we opstaan om de pasgeboren dageraad te begroeten,
Wij dragen Uw eeuwige vonk met ons mee,
Een sprankje hoop, dat nooit zal worden ingetrokken,
In elke uitdaging zullen we zijn doel vinden.
Zo moge het zijn, de belofte van onze Metselaar aan U,
Om het levenspad met waarheid en zorg te bewandelen,
In eenheid zullen we voor altijd zijn,
En verspreid uw liefde, de wereld om echt te delen.
Laat de duisternis nu veranderen in goddelijk licht,
Als we terugkeren naar onze respectieve wegen,
Moge Uw aanwezigheid altijd bij ons verweven zijn,
En vul onze harten met eeuwige genade.