Het eerste deel van het gedicht speelt zich af in het heden en de spreker beschrijft de golf als een plaats van schoonheid en mysterie. Hij schrijft:"De Golf ontrolt zijn turquoise rol, / Een kaart van mysteries om uit te rollen." De golf is echter ook een bron van gevaar, en de spreker waarschuwt dat het "een verraderlijke zee kan zijn, / met draaikolken en onderstromen."
Het tweede deel van het gedicht verschuift naar een historisch perspectief en de spreker beschrijft de komst van Europese kolonisten in Amerika. De kolonisten zagen de Golf als een bron van rijkdom en macht, en exploiteerden snel de hulpbronnen ervan. De spreker schrijft:"De Golf, een schatkist van goud, / zilver, parels en specerijen verteld / van onvoorstelbare rijkdom."
Het derde deel van het gedicht keert terug naar het heden en de spreker reflecteert op de erfenis van het kolonialisme. Hij schrijft:"De Golf, een getuige van onze misdaden, / Een spiegel voor onze donkerste tijden, / Herinnert ons aan onze hebzucht en schaamte."
Het gedicht eindigt met de spreker die oproept tot een nieuwe relatie tussen mensen en de natuurlijke wereld. Hij schrijft:"Laten we leren van de oude kennis van de Golf, / en in harmonie leven met de kust."
"The Gulf" is een krachtig en ontroerend gedicht dat de complexe relatie tussen mensen en de natuurlijke wereld onderzoekt. Walcott gebruikt het beeld van de Golf van Mexico om de schoonheid, het gevaar en de geschiedenis van de regio te benadrukken. Het gedicht daagt de lezers ook uit om na te denken over hun eigen relatie tot het milieu en na te denken over hoe ze duurzamer kunnen leven.