1. Hoogmoed en sterfelijkheid:Shelley benadrukt de menselijke neiging tot hoogmoed en de nutteloosheid van buitensporige trots. Het gedicht bekritiseert het nastreven van grootse ambities en onsterfelijkheid zonder de erkenning van iemands sterfelijkheid. Ozymandias schept als heerser op over zijn macht en grootsheid, maar wordt uiteindelijk gereduceerd tot een rottend standbeeld in de woestijn.
2. Verval en verstrijken van de tijd:De dichter benadrukt de tijdelijke en vergankelijke aard van menselijke creaties en prestaties. De ruïnes van het standbeeld en paleis van Ozymandias symboliseren hoe de tijd uiteindelijk zelfs de meest indrukwekkende menselijke inspanningen vernietigt.
3. Ironie en verlies:Shelley gebruikt ironie om zijn boodschap te versterken. Het eens zo machtige standbeeld van Ozymandias is nu kapot en zijn verbrijzelde gezicht geeft een gevoel van verlies en leegte weer. Het gedicht benadrukt de ijdelheid van menselijke ambities die na verloop van tijd in het niets verdwijnen.
4. Nature's Endurance:Het gedicht contrasteert de blijvende kracht van de woestijn met de afbrokkelende overblijfselen van het koninkrijk van Ozymandias. De natuur overleeft de menselijke arrogantie, wat suggereert dat de natuurlijke wereld onveranderd en onverschillig blijft voor menselijke inspanningen.
5. Kritiek op tirannie:Shelley gebruikt "Ozymandias" om tirannieke en arrogante heersers te bekritiseren die hun onderdanen onderdrukken en hun macht uitbuiten voor persoonlijke glorie. De spottende glimlach van het standbeeld benadrukt de arrogantie en leegte van zulke heersers.
6. Thema van macht:het gedicht onderzoekt het thema macht en het verlangen om anderen te controleren en te domineren. Ozymandias vertegenwoordigt een heerser die absolute macht zocht en een erfenis van vernietiging en verval naliet.
7. Nutteloosheid van menselijke prestaties:Het gedicht onderstreept de nutteloosheid van menselijke prestaties, gemeten tegen de uitgestrektheid van tijd en natuur. Shelley impliceert dat menselijke grootsheid en ego uiteindelijk zinloos zijn in het licht van onvermijdelijk verval.
Over het geheel genomen brengt 'Ozymandias' de noties over van voorbijgaande roem, de ijdelheid van menselijke bezigheden, het onverbiddelijke verstrijken van de tijd en de onbeduidendheid van menselijke macht en erfenis in contrast met de blijvende krachten van de natuur en de tijd zelf.