In een wereld van gefluisterde leugens en verborgen dromen,
Een stem van de waarheid, luid als hij schijnt en schreeuwt,
Moedig en verrassend, snijdend door de nevel,
Een baken van eerlijkheid dat verdooft en verbaast.
Het werpt licht op schaduwen, die geen duisternis kan verbergen,
Geheimen blootleggen die ons hart doen voelen,
De rauwe realiteit, hoe hard die ook mag zijn,
Wekt onze geest en bevrijdt ons.
Door de statische stilte, een klaroengeschal,
Het doorbreken van barrières, het doorbreken van iedereen,
Het weerklinkt in onze ziel, een diep ontwaken,
Het schudt de fundamenten van ons denken.
Als een bliksemschicht slaat het met kracht in,
Een vuur ontsteken dat zo helder brandt,
We consumeren de illusies die ons ooit gebonden hielden,
Ons achterlatend met ontzag voor wat we hebben gevonden.
Toch gaat moed gepaard met deze verrassende waarheid,
Want het vergt moed om onze jeugd onder ogen te zien,
Om het comfort los te laten en het onbekende te omarmen,
Om een nieuw pad uit te stippelen, waar groei wordt gezaaid.
Het stelt onze vastberadenheid op de proef, duwt ons naar de rand,
Om standvastig en standvastig te zijn en nooit onze belofte te verliezen,
Om deze openbaring met open armen te omarmen,
En laat zijn leidende licht al onze schade wegnemen.
Dus laten we de moedige en verrassende waarheid verwelkomen,
Zelfs als het ons tot in onze wortels doet schudden,
Want in de diepte ervan ligt een transformatieve kracht,
Om onze levens vorm te geven, een nieuw uur te bereiken.
Tijdens deze reis van zelfontdekking en groei,
Mogen we de kracht vinden om de waarheid van het leven onder ogen te zien,
Laat onze geest met moed en veerkracht stijgen,
Het omarmen van de essentie van wie we werkelijk zijn.