1. In "The Flea" vergelijkt Donne een vlo die zowel hem als zijn geliefde heeft gebeten met een huwelijksbed:
>Oh, blijf, drie levens in één vlooienreserve,
Waar we bijna, ja, meer dan getrouwd zijn.
2. In "A Valediction:Forbidding Mourning" vergelijkt Donne het afscheid van twee geliefden met de zonsondergang:
>Onze twee zielen daarom, die één zijn,
Ook al moet ik gaan, volhard nog niet
Een breuk, maar een uitbreiding,
Als goud tot luchtige dunheid.
3. In "The Ecstasy" vergelijkt Donne de vereniging van twee geliefden met de ontmoeting van twee kompassen:
>Zo moeten de zielen van pure geliefden neerdalen
Aan genegenheid en aan doeleinden,
Waarvan onze zintuigen, totdat ze opkomen,
Zijn noch instrumenten, noch ogen.
4. In "Holy Sonnet XIV" vergelijkt Donne de reis van de ziel naar de hemel met een scheepsreis:
>Beslag mijn hart, driepersoons God, voor jou
Voorlopig nog maar kloppen; adem, straal en probeer te herstellen;
Dat ik mag opstaan en staan, mij omgooien en buigen
Jouw kracht om te breken, te blazen, te branden en mij nieuw te maken.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de vele metafysische verwaandheden die in de poëzie van John Donne voorkomen. Donne's gebruik van verwaandheid is een van de dingen die zijn poëzie zo uniek en gedenkwaardig maken.