1. Waardering van schoonheid: Byrons voornaamste doel is het waarderen en verheerlijken van de schoonheid van een vrouw. Hij schetst haar met veel details en vergelijkt haar met een verscheidenheid aan natuurlijke elementen, zoals de nachtelijke hemel, sterren en bloemen. Elke beschrijving versterkt haar schoonheid en creëert een idyllisch beeld.
2. Emotionele reacties uitlokken: Het gedicht heeft tot doel een sterke emotionele reactie bij de lezers op te roepen. Byron gebruikt zintuiglijke details en melodieuze taal om een multidimensionale beschrijving te creëren die de zintuigen en emoties aanspreekt. Het gedicht is bedoeld om tot de verbeelding te spreken, waardoor de lezer een blijvende indruk krijgt van de schoonheid van de vrouw.
3. Geïdealiseerde weergave: Het gedicht schetst een geïdealiseerd beeld van vrouwelijke schoonheid en weerspiegelt het romantische idee van de 'perfecte vrouw'. Byrons beschrijving van de vrouw is etherisch en benadrukt haar delicate gelaatstrekken, sierlijke bewegingen en stralende uitstraling. Deze geïdealiseerde weergave verheft de vrouw tot een onbereikbare status, vergroot haar aantrekkingskracht en doet haar lijken op een bijna goddelijke figuur.
4. Ontzag en bewondering: Door zo’n voortreffelijk portret te creëren, wekt Byron ontzag en bewondering bij de lezers. Het gedicht benadrukt de buitengewone kwaliteiten van de vrouw, waardoor ze betoverend en begeerlijk lijkt. De lezer wordt uitgenodigd om zich bij de spreker aan te sluiten in zijn waardering en bewondering voor deze boeiende schoonheid.
5. Contrast met het alledaagse: Byron gebruikt de schoonheid van de vrouw ook om te contrasteren met de alledaagse wereld om haar heen. Het gedicht begint met het beschrijven van de drukte van een gezellige bijeenkomst, maar zodra de vrouw het toneel betreedt, verdwijnt de chaos naar de achtergrond. haar aanwezigheid transformeert de sfeer en creëert een moment van transcendentie en verwondering.
6. Viering van de natuur: Door het hele gedicht heen haalt Byron inspiratie uit de natuur om de schoonheid van de vrouw vast te leggen. Hij vergelijkt haar met de nachtelijke hemel, sterren, diamanten en bloemen, en trekt parallellen tussen haar uiterlijk en de meest verfijnde aspecten van de natuurlijke wereld. Deze verbinding versterkt haar schoonheid door haar te associëren met de pure en tijdloze elementen van de natuur.
Uiteindelijk dient "She Walks in Beauty" als een eerbetoon aan de kracht en impact van vrouwelijke schoonheid. Byrons vakkundige gebruik van taal en beeldtaal benadrukt het transformerende effect van de aanwezigheid van de vrouw en nodigt lezers uit om te genieten van de pracht van haar gratie en elegantie.