Het gedicht presenteert een krachtige kritiek op de traditionele historische verhalen die vaak de prestaties van machtige individuen en instellingen verheerlijken, terwijl de bijdragen en strijd van arbeiders en gewone mensen over het hoofd worden gezien en onzichtbaar worden gemaakt. Het verhaal van de geschiedenis, zoals geschreven door elitegroepen, marginaliseert vaak de ervaringen van de onderdrukten, wat leidt tot vertekende verhalen die de belangen van de heersende klasse dienen.
Fairchild daagt dit dominante historische perspectief uit door een alternatieve lens te presenteren waarin de stemmen en ervaringen centraal staan van werknemers die onvermoeibaar bijdragen aan de samenleving en toch uitgebuit en machteloos blijven. Het gedicht benadrukt het contrast tussen het leven van harde arbeid van de arbeider en het luxueuze, weelderige leven van de elite. Het vraagt zich af waarom de rijkdom die door de inspanningen van de arbeiders wordt gegenereerd uiteindelijk in de handen van een bevoorrechte groep terechtkomt, terwijl de arbeiders zelf verarmd en gemarginaliseerd blijven.
Het gedicht gaat ook in op thema's als klassenstrijd, uitbuiting en vervreemding in kapitalistische samenlevingen. Fairchild presenteert de arbeider als een belichaming van de onderdrukte massa wier arbeid wordt onttrokken en uitgebuit door de heersende klasse, wat resulteert in een diep gevoel van vervreemding van de vruchten van hun eigen arbeid. De ervaring van de arbeider wordt een symbool van de bredere strijd tegen klassenongelijkheid en de onderdrukkende systemen die uitbuiting en sociale onrechtvaardigheid in stand houden.
Bovendien onderzoekt het gedicht het transformerende potentieel van kennis en onderwijs. De arbeider zoekt, ondanks de uitdagingen waarmee hij wordt geconfronteerd, kennis door middel van lezen en onderwijs, en gebruikt dit als een instrument om zijn situatie beter te begrijpen en de gevestigde verhalen die hem onderdanig houden uit te dagen. Het gedicht suggereert dus dat onderwijs kan dienen als een middel tot empowerment, waardoor individuen sociale structuren kritisch kunnen onderzoeken en voor hun rechten en waardigheid kunnen vechten.
Samenvattend dient het gedicht ‘A Worker Reads History’ als een krachtige kritiek op historische verhalen, klassenverdeling en uitbuiting, terwijl tegelijkertijd het belang van onderwijs wordt benadrukt als instrument voor empowerment en verzet in het licht van systemische onderdrukking.